Portret

Jakie oczy najpiękniejsze są na świecie, czarne, zielone, może niebieskie, te, które nigdy nie płaczą, czy te, które daleko patrzą,
oczy, które pół świata zwiedziły,
a może te, które w zaciszu gór się skryły?

Jest taki dom, w którym mieszkam z nią, gdzie po zapachu róż szukam jej stóp. Jest czas sukienek letnich, tak jak jej życie prostych i pięknych, dzisiaj czerwonych jutro niebieskich.

Spotkałem kiedyś kobietę, która ciągle szafy przesuwała, czy ciężko trenowała, może taką dyscyplinę uprawiała, albo szafa ją denerwowała. Codziennie rano i wieczorem szafa pytała, co ma Pani dla mnie, jaki dzisiaj ciuszek da na przechowanie?

Spotkałem kiedyś kobietę, która ciągle szafy przesuwała, czy ciężko trenowała, może taką dyscyplinę uprawiała, albo szafa ją denerwowała. Codziennie rano i wieczorem szafa pytała, co ma Pani dla mnie, jaki dzisiaj ciuszek da na przechowanie?

Napisałaś do mnie list,
dzisiaj nikt nie pisze listów, bo na co komu list, lepiej wysłać z wiadomością link, a ta sztuka zapomniana, potrafi skłonić serca do kochania.

Patrzyłem na Ciebie w zachwycie i widziałem Twoje piękne oblicze, to pierwsze, to dziewczęce, uśmiechnięte oczy niebieskie, gorące usta jak słońce, na dłoniach serce
a w tali wcięcie, ten obraz dalej jest we mnie.

Kto naturę Twą odgadnie,
i zrozumie kształty zgrabne,
myśl przewodnią, nutę zdobną,
zawsze modną, zawsze wolną?

Wracałem kiedyś do domu, po pracy, zmęczony.
Ten dzień był wrześniowy, lekko zachmurzony.
Myślami byłem daleko, nieco zagubiony.
Podniosłem me oczy i świat został zmieniony.
Ona stała, w bikini się w słońcu kąpała.

Są poranki, które słońca nie widzą,
są dni, które w ciemności giną,
Ja się im wyrywam,
gdy rankiem Ciebie odkrywam.
Zaraz jak tylko wstajesz,
każdemu ciepły uśmiech dajesz,
otwierasz okno, a dla Ciebie ptaki śpiewają głośno.

Jest piękny poranek,
leżysz w promieniach słońca jak nagi diament.
Oszlifowane Twe kształty wyglądają jak z bajki.
Zmysłami zaczynam Ciebie ogarniać,
nie spieszę się, zwalniam,
lubię patrzeć na Ciebie jak piękną jesteś,